ممنوعيت ورود زنان به استاديومهاى ورزشى در ايران آنهم در قرن بيست و يکم براى خيلى از مردم جهان باور نکردنى و تعجب آور است. اين در حالى است که هر روزه هزاران مسابقه فوتبال، بسکتبال، هاکى و غيره در سراسر جهان برگزار مى شود و علاقمندان به اين ورزش ها اعم از زن و مرد در ورزشگاهها حضور پيدا مى کنند و در کنار هم و باهم به تماشاى مسابقات مى پردازند و تيم هاى مورد علاقه خود را تشويق مى کنند. اما همين حق ابتدايى و به ظاهر پيش پا افتاده، ٣۴ سال است اززنان ايرانى سلب شده است.

حکومت اسلامى از ورود زنان به استاديومهاى ورزشى ممانعت مى کند، به همان دليل که آزادى پوشش و حجاب را از زنان گرفته است؛ به همان دليل که جدايى هاى جنسيتى در دانشگاهها، در محل کار و دراماکن عمومى را به زنان تحميل کرده است؛ به همان دليل که محدوديتهاى تحصيلى و کارى براى زنان ايجاد کرده است؛ به همان دليل که حق طلاق و حق حضانت بچه اى که خود زنان بدنيا آورده اند را از آنان گرفته است؛ و ....، چرا که فلسفه وجودى اسلام و جمهورى اسلامى ضد زن است، تبعيض آميز است و زن ستيز است. و زن از ديدگاه آنان کسى است که هويت اجتماعى براى شان بى معنى است و بايد در کنج خانه باشد تا بچه بزايد، بچه بزرگ کند، خانه دارى کند، شوهر دارى کند، اسباب رضايت شوهر را فراهم کند و اگر هم تو سرش زدند بايد اعتراض و شکايت نکند، چراکه تنبيه زن از احکام الهى و براى به تمکين در آوردن زنان جايز است .

اما عليرغم تمام محدوديتهاى حقوقى و قانونى که جمهورى اسلامى در طول تمام اين سالها بر سر راه زنان قرار داده است، اين رژيم نتوانسته است زنان را خانه نشين و مرعوب وحشی گری خود کند. از جمله مى شود به تلاش و مبارزه زنان براى لغو ممنوعيت ورود به استاديومهاى ورزشى اشاره کرد.

اعتراضات پراکنده و غير سازمانيافته زنان براى ورود به استاديومها از همان سالهاى اول بعد از سر کار آمدن جمهورى اسلامى وجود داشته است. اما اعتراضات سازمانيافته آنان برمى گردد به سال ١٣٨٣ و همزمان با برگزارى بازی‌های دور مقدماتی جام جهانی ٢٠٠٦.
فعاليتهاى "کمپين روسرى سفيدها" که با هدف "دفاع از حق ورود زنان به ورزشگاه‌ها" شروع شده بود، اولين تلاش متشکل فعالين زن ايرانى در اين مقطع و براى بدست آوردن حق ورود به ورزشگاهها بود. يکى از شيوه هاى اعتراضى فعالين کمپين روسرى سفيدها حضور مداوم در مقابل درب استاديوم آزادى و پيش از هر بازى بود. که بالاخره اعتراضات آنان نتيجه داد و ٣٠ نفر از آنان موفق شدند براى اولين بار در تاريخ جمهورى اسلامى براى تماشاى بازى ايران و بحرين وارد استاديوم آزادى شوند.

جالب آن است که کمپين روسرى سفيدها در همان مدت کوتاه فعاليت خود توانسته بود توجه هاى زيادى را به طرف خود جلب کند و حتى سوژه يک فيلم سينمايى هم بشود.

فیلم "آفساید"، ساخته جعفر پناهی درباره دخترانی که با پوشش پسرانه برای ورود به ورزشگاه آزادی تلاش می‌کنند، تلاش داشت علاقمندى زنان براى حضور در استاديومها را و موانع و مشکلاتى که آنان در این راه با آن مواجه هستند را به تصوير بکشد. در فيلم آفسايد تلاش ۵ دختر علاقه‌مند به فوتبال را نشان می‌دهد که با پوشیدن لباس پسرانه، سعى دارند وارد ورزشگاه آزادی شوند اما از سوی نیروهای پلیس حاضر در ورزشگاه شناسایی شده و بازداشت می‌شوند.

بعد ازاين مسابقه مجددا درب هاى ورزشگاهها به روى زنان بسته شدند، اما مبارزه زنان و مردان برابرى طلب براى رفع اين تبعيض همچنان ادامه داشت.

کش و قوس‌ها و مخالفت‌ها و موافقت‌ها با حضور زنان در ورزشگاهها از آن به بعد مسئله سران جمهورى اسلامى بود تا اينکه احمدى نژاد در دوره اول رياست جمهورى خود زیر این فشار خورد کننده اجتماعی، از سازمان تربيت بدنى خواست که شرايط لازم براى حضور زنان در استاديومها را فراهم کند.

امکان باز شدن درب ورزشگاهها به روى زنان پيروزى بزرگى محسوب مى شد. اما آيت الله هاى ريز و درشت و مرتجع حکومت اسلامى که ارکان اسلام و حکومتشان را در خطر مى ديدند، بى درنگ دست بکار شدند و فتوا پشت فتوا هوا کردند و داد و فغان راه انداختند تا دولت را از اجراى اين امر بر حذر داشته و خواستار لغو آن دستور شدند.

گلپایگانی از مراجع تقليد در اين باره گفت که حضور زنان در این گونه برنامه‌ها خلاف شرع و تنازل ظاهر از مواضع اسلامی است. فاضل لنكرانى حضور زنان را حتى در جايگاه خاص، جايز ندانست. مکارم شيرزاى هم استاديومهاى ورزشى را براى زنان نا امن دانست و به زنان توصيه کرد که در خانه هايشان و از طريق تلويزيون فوتبال را تماشا کنند. عشرت شايق، نماينده اصولگرايان در مجلس هفتم نيز تلاشهاى زنان براى لغو ورود به استاديومها را ناشى از شكم سيرى دانست و گفت مشكل زنان ايرانى تماشاى فوتبال نيست. و بالاخره "حجت‌الاسلام علیپور" دبیرهیأت رسیدگی به تخلفات فوتبال در ايران هم جلوگیری از ورود زنان به ورزشگاهها را مسائل و مشکلات زیرساختى و همچنين حفظ کرامت و ارزش زنان دانست. افرادى ديگرى از اين طيف هم صراحتا گفتند مخالف ورود زنان به استاديومهاى ورزشى هستند چونکه مى ترسند زنان در استاديومها حجاب از سر بردارند و غيره.

زنان ایرانی تا به امروز چندين بار تا یک قدمی ورود به استادیوم‌های ورزشی پیش رفته‌اند که هربار به دليل مخالفتهاى حکومتی موفق به برداشتن اين مانع از سر راه خود نشده و هنوز پشت در‌های ورزشگاه مانده‌اند.

کارزار استاديوم براى همه در ادامه اين اعتراضات و عليه تبعيض جنسيتى در حکومت جمهورى اسلام ايران و براى گرفتن حق ورود زنان به استاديوم هاى ورزشى شروع شده است.

بيش از ١٣٠ شخصيت سرشناس از فعالين اجتماعی و سياسى تا نويسنده، هنرمند و اساتید دانشگاه و پژوهشگران علمى، ايرانى و غير ايرانى و دیگر فعالین سیاسی و اجتماعی ضمن اعتراض شديد به اين تبعيض آشکار جنسيتى عليه زنان در ايران، خواهان لغو فورى اين ممنوعيت شده اند و کميپن استاديوم براى همه را به همين منظور اعدام کرده اند.

فعالين اين کمپين با فعاليتهاى خود، از طريق مدياى اجتماعى، مصاحبه هاى راديو و تلويزيونى و آکسيونها و متينگهاى مختلف، امضاى طومار و غيره مى خواهند توجه افکار عمومى در جهان را خصوصا در آستانه مسابقات جام جهانى فوتبال ٢٠١۴ برزيل نسبت به بى حقوقى و آپارتايد جنسى که از طرف حکومت اسلامى به زنان اعمال مى شود، جلب کرده و رژيم اسلامى را تحت فشار قرار دهند که دست از سياستهاى زن ستيزى خود بر دارد.

طبق قوانين فيفا و کنفدراسيون آسيا، کشورهاى عضو نبايد هيچگونه تبعيض نسبت به بازيکنان و تماشاچيان اعمال کنند و اين در حالى است که جمهورى اسلامى ٣۴ سال است زنان را از ورود به استاديومها محروم کرده است. اين جنبه از کار هم از اولويتهاى کمپين است که بايد جمهورى اسلامى را از طريق فيفا و کنفدراسيون آسيا نيز تحت فشار قرار دهد.

حضور زنان در ورزشگاهها به شکل يک تابو در آمده است. اما شکستن اين تابو غير ممکن نيست اگر همه با هم متحد شويم و عليه آن متحدانه مبارزه کنیم. *
مندرج در نشریه زن آزاد شماره ٢٨