داد و فغان جمهوری اسلامی از هر سو علیه بی‌حجابی و یا "بد حجابی" زنان بلند است. از منبر نماز جمعه گرفته تا صحن مجلس اسلامی، از حوزه علمیه قم گرفته تا رسانه‌های رسمی و نیمه رسمی حکومتی، از سپاه و گشت ارشاد گرفته تا نیروهای فالانژ حزب اللهی، همه دارند از رواج بی‌حجابی در بین زنان کشور سخن می‌گویند. کاظم صدیقی در آخرین خطبه نماز جمعه از "بی‌حجابی کامل در برخی نقاط شهر" حرف زده است. یکی از قلم به دستان اوباش حرب الله بنام هادی شریفی در واکنش به انتشار عکس‌های بی‌حجاب زنان در فیس بوک درسایت خبرگزاری "تسنیم" وابسته به سپاه پاسداران دهان کف کرده صدور مجوز و فرمان تجاوز به زنان بی‌حجاب را داده است. احمدرضا رادان، جانشین فرمانده پلیس رژیم اسلامی از وضع نامطلوب حجاب زنان حرف زده است و گفته است که " تا زمانی که وضعیت حجاب در کشور مطلوب نشود، طرح امنیت اخلاقی ادامه خواهد یافت" و حزب اللهی ها در صف‌هایی بدون رونق به خیابانها آمداند تا بر سر نگرانی‌های فرهنگی "رهبر"، به خامنه ایی "لبیک" گفته و "غیرت مردان" را برای مقابله با بی‌حجابی زنان به کمک بگیرند.

وقتی که به این صف نگاه می‌کنید تصویر یک صف شکست خورده را می بینید. این صف از حجاب برگیران زنان و زیرپا گذاشتن قوانین مربوط به حجاب اجباری و دیگر تحمیلات مذهبی چنان پریشان و مضطرب شده است که نمی‌داند چه بکند. به جان هم افتاده اند. یکدیگر را متهم به قصور و کوتاهی می‌کنند. رئیس دولت می گوید " به زور و شلاق نمی‌شود مردم را به بهشت برد". خشم آیت الله‌ها برانگیخته شده است. "احساساتشان" جریحه دار شده است. "نگرانی ها" بالا گرفته است. حق دارند که خود را ناتوان و مغلوب بیابند. اما "قصوری" صورتی نگرفته است. این شکست حاصل پیشروی جنبش آزادیخواهی و برابری طلبی زنان کشور است. این را باید ثبت کرد و با صدای بلند گفت. این حاصل مبارزه قهرمانانه زنانی است که در این سالها مقابل تحمیلات مذهبی ایستادند، قربانی دادند، زخم زیادی بر جسم و روانشان وارد آمد ولی از حق خود کوتاه نیامدند. ٣۵ سال آزگار است که جمهوری اسلامی با اعمال خشونت و زور دولتی هر چه که می توانسته انجام داده تا به زور، حجاب بر سر زنان نگه دارد. ولی زنان با شعار " نه روسری و نه تو سری" در مقابل آن ایستاده اند. امروز دیگر نه صحبت از "بد حجابی" بلکه آنطور که خودشان می گویند سخن از بی حجابی کامل است. زنان شجاع ایران با انتشار عکسهای بی حجاب خود در اماکن عمومی و مکانهای مختلف به مصاف علنی رژیم رفته اند. پیامشان به جمهوری اسلامی یک نه محکم به حجاب اجباری است و در همان حال به جهانیان اعلام می کنند که حجاب فرهنگ ما نیست! یک تحمیل و اجبار دولتی است! این حاصل پیشروی زنانی است که مامورین نهی از منکر را گوشمالی می دهند. این حاصل رادیکال شدن جامعه ایی است که یک خواست مهم آن در قطعنامه های روز جهانی کارگرش رفع هر گونه تبعیض علیه زنان و لغو آپارتاید جنسی در ایران است. این پیشروی درد مشترکی است که از طرق یک صفحه فیس بوکی از شیراز و اصفهان گرفته تا تهران و دیوارهای بلند مذهبی شهر قم و همچنین مشهد و سنندج و همه جای ایران به هم دیگر وصل شده اند و احساس قدرت بیشتر می کنند. کسانی که به جلو آمده اند تا به ستم به زنان و به حجاب اجباری خاتمه دهند و نقش خود را در این تاریخ پر فراز و نشیب ثبت کنند.

مبارزه علیه حجاب اجباری فراز و نشیبهای خود را داشته است ولی هیچگاه متوقف نشده است. برای اسلامیون حاکم بر ایران حجاب ابزار به انقیاد در آوردن زنان و بی حقوق نگاه داشتن آنها بوده است. و برای جنبش آزادی زنان مبارزه با حجاب بخش مهمی از مبارزه برای دستیابی به آزادی و برابری و رفع تبعیض و آپارتاید جنیستی. این تقابل فقط بر سر انتخاب پوشش نیست. در پس مقابله با حجاب اجیاری، آن ارزشهای پوسیده به چالش کشیده می شوند که در این سالها زنان را به اسارت در آورده است. اینکه زن جز مایملک مرد است و آنرا به مهر می خرند و می فروشند. اینکه زن بدون اجازه شوهر حق جدا شدن ندارد و در عوض مرد می تواند زنش را بی هیچ دلیلی حتی غیابا طلاق دهد. اینکه رِئیس خانواده مرد است. اینکه زن نصف مرد به ارث می برد و شهادتش یا اعتبار ندارد و یا ارزشش به اندازه نصف شهادت یک مرد است. اینکه زن به خاطر عشق ورزی باید سنگسار شود. اینکه برای انجام سفر باید اجازه مرد را داشته باشد. اینکه فرمان کتک زدن زن به دلیل "نافرمانی" از سوی دین داده شده است. اینکه زن نه انسان بلکه تنها مادر بچه های مرد است. اینکه در اسلام، حاکم شرع مرد است، قاضی مرد است و زنان نمی توانند قضاوت کنند. اینکه حقوق اجتماعی زن در اسلام بیشتر به حقوق سفیهان و محجوران و صغیران شبیه است. اینکه زن نه انسان بلکه ناموس و شرف مرد است و ...

بدون شک مبارزه با حجاب اجباری دریچه مهمی را بر روی همه مطالبات برابری طلبانه جنبش زنان باز می کند. اما تا همینجا جنبش حجاب برگیران سنگرهایی را فتح کرده است که غیر قابل بازگشت هستند. آینده با حضور وسیع و جسورانه زنان و اعتماد به نفسی که این جنبش در دوره اخیر بدست آورده است بسیار خوب و درخشان خواهد بود. زنان از همین امروز مهر و نشانه خود را بر تحولات انقلابی فردا که باید به رهایی جامعه ایران از بختک جمهوری اسلامی بیانجامد، کوبیده اند. انقلاب زنانه ایی در راه است.*

درج در نشريه زن آزاد شماره ۴۵