رئیس انجمن آسیب شناسی اجتماعی ایران می‌گوید: در"آینده"ممکن است با بحران اعتیاد زنان مواجه شویم که نتیجه غفلت امروز از این مساله است.

اعتیاد در جامعه و درمیان زنان چنان گسترده و وسیع است که دیگر قابل کتمان کردن نست. آنقدر قلنبه است که دیگر نمیشود آنرا زیر عبا و عمامه مخفی کرد.

همین چندی پیش٬ از حاجی بابایی وزیر آموزش و پرورش٬ دولت احمدی نژاد پرسیدند میخواهد برای بحران اعتیاد در بین دانش آموزان چه کند!؟ جواب داد "مگر دانش آموز معتاد داریم"؟ بعد از٬ معاون آموزش و پرورش دولت "تدبیر و امید" هم به تقلید از سلف خود وقیحانه گفت: "در مدارس ایران دانش آموز معتاد وجود ندارد". کتمان حقیقت بخشی از کل حاکمیت اسلامی است.

مدتها در باره گسترش اعیتاد در میان زنان مشغول لاپوشانی بودند. حالا دیگر چنان زمختی این مصیبت اجتماعی عیان است که نمی شود به سبک "ما دانش معتاد نداریم" عمل کرد.

قبلاً وانمود میکردند اعتیاد وجود ندارد. به تازگی اما هشدار‌های زیادی در این باره میدهند و اعتیاد زنان را گفته اند دو برابر شده است.
در جامعه‌ای مثل ایران تحت حکومت اسلامی٬ اگر اعتیاد رشد نکند عجیب است. جامعه‌ای بیمار و گرفتار، با فجابع بسیار حاصل حکومتی است که مشتی ارازل و اوباش٬ بر آن حکم میرانند.

بی‌ خانمانی، فقر، فحشا، اعتیاد، افسردگی و تن فروشی به بخشی از زندگی مردم بدل گردیده است. انواع مختلف مواد مخدر از مواد مخدر سنتی‌ گرفته تا انواع و اقسام صنعتی‌ آن را در جامعه به وفور در دسترس مردم گذاشته شده است. قیمت مواد غذايى‌ هر روزه رو به افزایش سرسام آور است ولی‌ مواد مخدر حتی ارزانتر هم میشود.

جامعه‌ای که سرکوب میشود، ملتی که حرمت و منزلتش هر روزه و هر ساعت توسط سرکوبگران رژیم اسلامی به اشکال مختلف پایمال میشود، جامعه‌ای زخم خورده است. فقر و فحشا بیداد میکند و همزاد خود اعتیاد را می آفریند. این مثلث شومی است که جمهوری اسلامی مردم را در آن گرفتار کرده است.

میلیونها نفر٬ از زن و مرد٬ پیر و جوان٬ به دنبال تسکین میگردند. باید به نحوی این همه درد را فراموش کنند.

همه این درد‌های جامعه را زنان به طور مضاعف و یا چند برابر به دوش میکشند. علاوه بر همه فجایعی که زندگی‌ مردم را، امنیت و رفاه را در بعضی خانواده‌ها تخریب کرده است، تبعیض شدید علیه زنان٬ محرومیت آنها از کوچکترین حق را هم باید اضافه کرد.

زن بودن خودش یک محرومیت است٬ زن بودن خودش یک ممنوعیت است٬ زن بودن خودش یک جرم است!

ممنوعیت انتخاب لباس، عاشق شدن، داشتن رابطه جنسی‌ آزاد، عدم داشتن حق نگهداری از فرزند بعد از جدایی، ممنوعیت شرکت در مسابقات ورزشی، تحقیر روزمره، ...همه حقی‌ را از زن سلب کرده اند. از فکرش، ظاهرش، عشقش، کارش، زندگیش، فرزندانش و حتی رختخوابش برایش تصمیم حکومتی ‌گرفته میشود. حتی نامش بعنوان ناسزا و تحقیر بکار می‌رود.

با دستورات قانونی، اسلامی و شرعی صیغه ‌اش می‌کنند و فرزندش را با مارک صیغه‌ای به حساب بی هویت ها و بی شناسنامه ها می گذارند. تحمل میکند، قورت میدهد، میجنگد، فریاد می‌زند، شلاق میخورد، به حساب نمیآید و در‌ جایی‌ هم تسلیم میشود. دیگر کاری از دستش بر نمیآید. فرزندش را نمیتواند سیر کند. زخم و کبودی بدنش، شوهر معتادش، سفره خالی و نگاه حسرت بار فرزندانش به زمینش می‌زند. راه حلی‌ ندارد. درد میکشد و درمان میخواهد. در خانواده پناهٔ ندارد و نمیتواند پناهگاه فرزندانش باشد. اینجاست که مواد مخدری که به فراوانی در دسترس است و سر هر کوی و برزنی دائمآ به او نوید فراموشی میدهد. اورا به کام تلخ خود می کشد. و چند صباحی فراموش میکند ولی‌ درد‌هایش و مشکلاتش با اعتیاد چند برابر میشود.

حکومت اسلامی عامل اصلی تهیه و پخش مواد مخدر در جامعه است. فراوانی و قابل دسترس بودن و تنوع مواد مخدر صنعتی‌ و بازار پر رونق آن بجز مهندسی مافیای حکومتی٬ امکان پذیر نیست.

جمهوری اسلامی مجرم است. مسٸول به اعتیاد کشاندن شهروندان ایرانی اعم از زن، مرد و کودک به اعتیاد است. عامل تولید، واردات و پخش مواد مخدر و مبتلا کردن جامعه به این بلای عظیم است.

شخص معتاد پشتیبانی و امید به آینده میخواهد تا بتواند با این بلا مقابله کند. یک جامعه انسانی‌ با معتاد به عنوان مجرم برخورد نمیکند بلکه به عنوان بیماری که روحآ و جسمآ بایستی درمان شود. معتادین بایستی در درمانگاه‌های مجهز با امکانات مجهز ترک اعتیاد رایگان و با رعایت حرمت آنها و با احترام معالجه شوند. جمهوری اسلامی راه کاملاً غیر انسانی‌ برای معتادین دارد. تنها راه رهایی از اعتیاد از بین بردن عامل اعتیاد است. و عامل اعتیاد در ایران جمهوری اسلامی است.*

درج در نشريه زن و آزاد شماره ٣١