خشونت علیه زنان درذات قوانین پوسیده وکپک زده ی جمهوری اسلامی نهادینه شده است. اساسا نظم وقوانین مردسالارانه ی حاکم بر رفتار و پندار جنایتکاران حرفه ای این رژیم با تکیه بر زن ستیزی و درجه ی دوم تلقی کردن زن و به حاشیه راندن زنان پیش می رود. این دو بنحوی بهم بافته شده اند که نابودی یکی باعث فروپاشی این ساختمان کلنگی و از پای بست ویران خواهد شد. در طول هفته ی گذشته که مصادف بود با سالروز جهانی مبارزه علیه زن ستیزی و برگزاری تظاهرات و تجمعات اعتراضی زنان درسراسر جهان، خشونت علیه زنان درجمهوری اسلامی در ابعاد مختلف و گسترده و به شکل های زیر ادامه پیدا کرده است:

۱– تبلیغ ازدواج کودکان: قرائتی که با خبرگزاری فارس مصاحبه می کرد، گفت: بهترین سن برای ازدواج دختران، ۱۲ سالگی است. چگونه ممکن است و چرا باید یک انسان راضی شود که بازی و شادی را ازکودک بگیرند و تجاوز را با نام ازدواج به کودک تحمیل کرد؟ این تفکر پلید قبل از این سن، دخترکان ۹ ساله را با عنوان فریبنده ی"جشن تکلیف" برای تجاوز آماده می کند و در حقیقت با به راه انداختن جشن های تکلیف، کودکان را به سلاخ خانه می برند.

این آخوند درباری و ملیجک نظام که متخصص وصله پینه کردن مسائل شرعی و ربط دادن همه چیز به قرآن و سنت رسول اله است و ۳۵ سال است که دارد در تلویزیون دولتی با دلقک بازی هایش عوامفریبی می کند، گفت: ازدواج باعث می شود تا انسان ها ازتنهایی نجات پیدا کنند وافسرده نشوند ... او با این حرفش انتظاردارد که کودکان درسن زیر ۱۲ سال، افسرده و تنها باشند تا نره غولی مثل او بیاید و این کودک را از تنهایی و افسردگی نجات دهد. می بینید که کودک آزاری و مالیخولیای جنسی خود و دوستانش را، ازدواج می نامد!

۲ – بازهم خشونت علیه زنان از زبان آمار: سازمان جهانی بهداشت ( دبلیو – اچ – او) در تازه ترین اظهار نظرخود اعلام كرده است ۳۵ درصد از زنان دنیا زیر خشونت قرار دارند. یعنی اگر تقریبا نیمی ازجمعیت ۸ میلیاردی مردم دنیا را زنان بدانیم ، یک میلیارد و ۴۰۰ میلیون نفر از زنان با خشونت دست و پنجه نرم می کنند. این آمار، حقایق تلخ و ناگواری را در خود دارد. یعنی اگر درمقابل هر زنی که مورد خشونت قرارمی گیرد، یک مرد و تنها یک مرد قرار داشته باشد بنابراین نزدیک به ۳ میلیارد نفراز ساکنان زمین به جای آن که درآرامش زندگی کنند، به جای آن که به فکر ساختن دنیایی بهتر و سرشاراز شادی و شرافت باشند، به جای آن که یک زندگی درخور انسانی را تجربه کنند، عملا در چرخه ی دعواهای فرساینده درگیر می شوند و خرد می شوند. به بیانی دیگر، این تعداد که نزدیک به نصف جمعیت دنیا را تشکیل می دهند، دربدترین وضعیت ممکن زندگی می کنند و این برای سلامت نسل آینده ی جهان، تهدید وحشتناکی است. سازمان جهانی بهداشت در تفسیرآمار های خود درباره ی خشونت علیه زنان می گوید که سالانه نزدیک به ۲ میلیون نفر درجهان، قربانی تبعیضاتی مانند برده داری جنسی– کاراجباری و قاچاق انسان می شوند و ازاین تعداد، ۸۰ درصد آنان زنان هستند. یعنی یك میلیون و ۶۰۰ هزار نفرانسان.

سازمان جهانی بهداشت ، خشونت علیه زنان را در۴ دسته بررسی می کند: الف) خشونت های جسمی. مانند کتک– شکنجه در زندان ها و حتی خانه ها- وادارکردن زنان به کارهای سخت و... ب ) خشونت های جنسی. مانند وادارکردن به تن فروشی ازطریق کار در "روسپی خانه ها" - قاچاق زنان برای سکس و... ج ) خشونت های روانی مانند روی آوری به اعتیاد - افسردگی های حاصل از رفتارهای غیرانسانی و... د ) خشونت های اقتصادی مانند تحمیل فقر - بی پشتوانگی های مالی از طریق وضع قوانین نابرابر با مردان و... نکته ی دردناکی که در این آمارهای جهانی وجود دارد، این است که ۵۰ درصد زنانی که در دنیا به قتل می رسند، به دست همسران خود (اعم از همسران قبلی و یا فعلی) کشته می شوند و۵۰ درصد بقیه ی قتل های زنان توسط پدر- برادر- دایی وعمو م، مردان قبیله و طایفه و تصادفات و... صورت می گیرد.

۳ – واقعیت های موجود درجامعه ی ایران: یکی از دوستان تعریف می کرد که با چند نفر از همکاران زن در مورد خشونت علیه زنان درمحیط خانه – اداره – خیابان صحبت هایی داشته که یادآوری بعضی از آن ها بسیارجالب است. زنی کارمند که حدودا ۵۰ ساله است مهم ترین انواع خشونت علیه زنان را اینگونه نام می برد: - جنس دوم تلقی کردن زن، بزرگترین توهین به یک انسان است که درجامعه کار و زندگی می کند. - زن و مرد زیادی هستند که هر دو کارمی کنند و تقریبا درآمد مساوی هم دارند (چون ممکن است مدرک تحصیلی زن بالاتر از همسرش باشد) اما وقتی به خانه می رسند، تمام کارهای خانه برعهده ی زن است. همسرم مرا خیلی دوست دارد و با کلمات عاشقانه مرا خطاب می کند ولی درخانه دست به سیاه و سفید نمی زند. می گوید کار در خانه وظیفه ی زن است. حتی یک بار که گفتم: خسته شدم از بس کارکردم، خیلی جدی گفت: دنده ت نرم، چشمت کور! می خواستی شوهر نکنی. حالا که شوهر کردی باید خانه داری هم بکنی!...

یکی دیگر از کارکنان زن می گفت: این که من نوعی نمی توانم مانند همکاران مرد، ارتقاء شغلی پیدا کنم و گفته می شود که این کارها مردانه است! شما ضعیف اید ! جالب است که روزی یکی از رئیس ها گفت: ببخشید – ببخشید! کارهر خر نیست خرمن کوفتن ... این خودش خشونت است. خشونت که شاخ و دم ندارد. زن کارمند دیگری می گفت: چند هفته قبل کیف مرا در خیابان دزدیدند. من به کلانتری رفتم و شکایت کردم. بعدازچند روز کیف من پیدا شد. به من اطلاع دادند که برای تحویل گرفتن کیفم به کلانتری بروم. با خوشحالی به کلانتری رفتم. وقتی کیف خالی و پاره ام را به من تحویل می دادند، فرمانده ی کلانتری به من گفت: چرا شما هر کدام یک کیف به دوش تان می اندازید و راه می افتید به خیابان؟! گفتم: شما خیابان ها را امن کنید.

 با اوقات تلخی گفت: شما ها خیابان ها را ناامن می کنید. ... همین خانم می گفت که خشونت در خیابان زیاد است. مثل تنه زدن– دست زدن به اعضای بدن– متلک های ناجور، بوق زدن برای سوار کردن– روزی نیست که در کوچه و خیابان و حتی دراداره، فحش های رکیک و سکسی از زبان مردها بیرون نیاید. آن ها برسر هر موضوعی كه با هم دعوا می کنند و وقتی بهمدیگرفحش می دهند همه اش به زنان (خواهر – مادر- زن - دختر) یکدیگر فحش می دهند. یکی دیگراز همکاران که تازه ازدواج کرده است می گفت: وقتی همسرم اجازه نمی دهد من با دوستانم تماس تلفنی داشته باشم و یا تنهایی بیرون بروم، نمی توانم به تنهائی برای خرید یا مهمانی بروم و چارچشمی مرا زیر نظر می گیرد. آیا این ها كنترل نیست ؟ آیا كنترل خشونت نیست؟

 یکی دیگر از کارمندان زن در مورد خشونت علیه زنان می گفت که درمحیط کار، خشونت های جنسی هم وجود دارد اما زنی که مورد خشونت قرارمی گیرد برای این که از کار اخراج نشود و یا آبرویش نرود، حاضر نیست این خشونت ها را درجایی مطرح کند. تغییر در جامعه و دست یافتن به یك فرهنگ پیشرو انسانی را باید گسترش داد. سنگینی این وظیفه در ایران بیشتر بر دوش مردان برابری طلب سنگینی می كند. زنان و مردانی كه علیه این بساط ارتجاعی هستند، هر جمع و هر مكان را به گسترش این فرهنگ انسانی تبدیل كنند. به زنان یاری رسانند.

مندرج در نشریه زن آزاد شماره٢١