|
آيا برايتان پيش آمده است كه مردى به شما در خيابان متلك
بگويد؟ و يا بر خلاف تمايل و خواسته تان سرتاپايتان را بر
انداز كند و وقعى نگذارد كه نگاهش به شما چه احساسى ميدهد؟
نوجوانيتان را به ياد بياوريد، چند بار به عنوان يك دختر
ترس و وحشت تعرض "مرد مزاحم" به دلتان نشسته است؟ چند بار
در بزرگسالى اين امر را تجربه كرده يد؟ عكس العملتان چه
بوده است؟ آيا به عنوان يك فرد عابر شاهد چنين مزاحمتى
براى زنان شده ايد؟ احتمالا بايد كمى به ذهنتان فشار
بياوريد تا بياد بياوريد كه دقيقا چه احساسى داشتيد چرا كه
متاسفانه در اكثر كشورها متلك گفتن و نگاه تعرض آميز امرى
عادى شده است. خيلى از ما با اين برخوردهاى ضد زن و تعرض
آميز بزرگ شده ايم و جزو زندگى مان شده است. بسيارى از
مواقع زن نه تنها مورد حمايت قرار نميگيرد بلكه به او گفته
ميشود كه تقصير طرز لباس پوشيدن و رفتارتش است كه به او
متلك ميگويند؛ ميگويند "بايد خوشحال باشى كه مردها خوشگليت
را ميبينند و تحسين ميكنند!!!" . نميدانند اين تعرض و
مزاحمت چه تاثير مخرب روانى ميتواند بر زنان داشته باشد.
مجسم كنيد هر روز كه از يك خيابان رد ميشويد به شما متلك
بگويند، نگاههاى مزاحم بياندازند و شما نتوانيد چيزى
بگوييد و هر روزه احساس بى قدرتى و ضعيف بودن را با خودتان
حمل كنيد.
روزانه ميليونها زن در خيابان و كوچه و محل كار و درس و
زندگى توسط مردان لفظى و يا "نگاهى" مورد تعرض قرار
ميگيرند؛ چند نفر را ميشناسيد كه حتى در اين كشورهايى كه
مدرن به حساب ميايند فرد مزاحم را به صرف متلك گفتن
يا نگاه اذيت كننده به دادگاه برده اند؟ احتمالا خيلى به
ندرت. من شخصا از موردى اطلاع ندارم كه به اين دليل دستگير
شده باشد. اين زنان به نظر من جسما مورد تجاوز قرار
نميگيرند اما از لحاظ روحى – روانى مورد تجاوز قرار
ميگيرند. غمگينى قضيه در اينست كه اين عمل در بسيارى از
كشورها به عنوان اين تجاوز به رسميت شناخته نميشود، سيستم
حاكم اجازه ميدهد اين تجاوز ادامه پيدا كند و اين جنبه از
خشونت عليه زنان روزانه باز توليد شود.
النور پوريت، يك نويسنده و هنرپيشه فرانسوى است كه ابتکار
جالبی در این زمینه به خرج داده است و با ساختن يك فيلم
كوتاه به اسم " اكثريت تحت ستم" كه تا حال چندین میلیون
نفر آن را ديده اند، تلاش كرده است اين تعرض بر زنان را در
شكل ديگرى به جامعه مردسالار نشان بدهد. در اين فيلم،
النور جاى زن و مرد را عوض كرده است و مردها هستند كه مورد
اذيت و آذار و حتى تجاوز جنسى توسط زنان قرار ميدهد. به
نظر ميايد كه از نظر النور پوريت اين بهترين راه براى جلب
توجه جامعه به اين امر است.
" پيير" مردى كه در فيلم نقش اصلى را دارد توسط چند زن
مورد اذيت و آذار و حمله قرار ميگيرد. با خواهش و تمنا از
اين زنان ميخواهد او را مورد حمله قرار ندهند. حتى پليس هم
كه يك زن است به اظهارات اين "پيير" باور ندارد و او را
جدى نميگيرد. اين مرد در نهايت تنهايى و ناتوانى به همسرش
پناه ميبرد اما همسرش نيز به او هيچ پشتيبانى نميدهد
و ميگويد به تو تجاوز شده است چون تقصير نوع لباس پوشيدن و
شورت كوتاهت است.
النور پوريت در مصاحبه اش در مورد فيلم ميگويد، ايده درست
كردن اين فيلم مشخصا از يك تجربه شخصى خودش الهام ميگيرد.
او ميگويد: "در دوران سى سالگى، هر بار كه به خانه
برميگشتم و به همسرم ميگفتم در كوچه و خيابان مورد متلك
گويى و اهانت قرار گرفته ام، همسرم باور نميكرد كه اين
مردان مزاحم به من حمله نكرده و فقط متلك گفته اند. تعجب
همسرم اين ايده را به من داد. بعضى اوقات مردها كه البته
تقصير خودشان هم نيست، نميتوانند تصور كنند كه زنان هر
روزه با كلمات مزاحمها، مورد حمله قرار ميگيرند. چرا كه
خود اين را تجربه نكرده اند".
واقعيت اينست كه اين جنبه از خشونت عليه زنان در سطح
وسيعى به رسميت شناخته نميشود. تجربه كردن يك خشونت
توسط فرد ممكن است كمك كند كه اين فرد درك بهترى داشته و
حمايت بيشترى از ساير قربانيان بكند اما تجربه كردن خشونت
پيش شرط همدردى نيست. به نظر من راه جلوگيرى از خشونت
عليه زنان به طور عمده اينست كه در درجه اول قانون كشور
عليه اين خشونتها كارى بكند و فرهنگ انسانى را ترويج كرده
و جلو بازتوليد خشونت را بگيرد. داشتن و اجراى اين قوانين
حمايت كننده كمك ميكند مرد و زن هردو خشونت عليه انسانها
را در هر سطح و جنبه اى ببينند و حركتى عليه آن انجام
بدهند. در این فیلم و صحنه‌هایش مهم نیست ستمگر چه جنسیتی
دارد، وقتی برابری بین انسانها در جامعه وجود ندارد، یک
جنسیت و یا قشر توسط جنس و قشر مقابل مورد ستم قرار
می‌گیرد. در فيلم " پيير "مردى كه نقش اصلى را داشت و
توسط زنان مورد تعرض قرار گرفت، نماى ناتوانى يك انسان در
مقابل خشونت جامعه بود، حتى زنش كه نماينده جامعه مردسالار
( در فيلم جامعه زن سالار) بود صدايش را نشنيد و پشتيبانيش
نكرد. حتى قانون هم كه در نقش پليس در فيلم نشان داده ميشد
وقعى به درد اين مرد نگذاشت. وقتى فيلم را نگاه كرده و
درماندگى " پيير" را ميديدم احساس ميكردم جنسيتش را
نميبينم؛ انسانى را ميبينم كه هيچ پناهى ندارد و در عين
حالى كه در ميان ميليونها انسان در جامعه زندگى ميكند،
مجبور است در تنهايى درد بكشد. اين داستان ميليونها زن در
جامعه اى است كه خشونت عليه زنان عادى شده است.
لينك به فيلم ”اکثريت تحت ستم“:
http://www.youtube.com/watch?v=V4UWxlVvT1A
درج در نشريه
زن آزاد شماره ٣٣ |
